رخ یار

در كتاب آسماني انجيل، از آن بانوي بزرگوار با لقب «مباركه و هم دم مريم(س)» در بهشت یادشده است. در دوران جاهلیت که فساد و بی بندو باری رواج داشت، حضرت خديجه(س) به سبب رعايت فضیلت‌های اخلاقي و پاكي و پاک‌دامنی، با لقب طاهره (پاک‌سرشت و پاک‌منش) شناخته می‌شد ايشان را عفیف‌ترین بانوي عرب در آن روزگار دانسته‌اند. حتی در آن زمانه‌ای كه زن هیچ‌گونه ارج و منزلتي نداشت، حضرت خديجه(س)را با لقب «سيده نساء القريش» می‌خواندند. هم‌چنین به جهت پای بندی او به ارزش‌های متعالي اخلاقي و انساني، از سوي همگان احترام می‌شد و مردم از ايشان با لقب سرور زنان ياد می‌کردند. امام صادق(ع)از اين بانوي بزرگ با لقب«سيده قريش» نام برده است اسماء بنت عميس نيز حضرت خديجه(س)را «سيده نساء العالمين» می‌خواند. رسول اكرم(ص)، حضرت خديجه(س) را كه در كمال و ارزش‌های والاي انساني کم‌نظیر بود، با لقب «كبرا» می‌خواند. در فرازي از زیارت‌نامه پيامبر اكرم(ص) نيز به هنگام درود «بر زوجات طاهرات» از حضرت خديجه با لقب «الصديقه» یادشده است. همسران پيامبر اکرم صلي الله عليه وآله و در رأس آنها حضرت خديجه عليهاالسلام در منطق قرآن «ام المؤمنين» لقب يافته اند (سوره احزاب(33) آیه 6). خود رسول خدا(ص) همواره از حضرت خديجه(س) به‌عنوان بهترين و برترين همسرانشان ياد می‌کرد. بر همين اساس، از ايشان با لقب «ام‌المؤمنین» ياد می‌شود. افزون بر اين، از اين بانوي بزرگوار اسلام با لقب‌هایی چون: مرضيه، راضيه، زكيّه، ام اليتامي و ام الزهرا(س) ياد شده است. از آنجا که ثروت و مکنت بسیار داشت (به اندازه ای که با ثروت قریش برابری می کرد) به ملکه حجاز شهرت یافت.